“Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ενός επαγγελματία;”, ήταν η ερώτηση που μου έθεσε ένας σπουδαστής. Η απορία του προέκυψε από τη συζήτηση που είχε με έναν εστιάτορα, ο οποίος του έκανε την ίδια ερώτηση.
Αν και αντιλήφθηκα πού το πήγαινε, εντούτοις τον ρώτησα τι απάντησε ο ίδιος ο εστιάτορας στην ερώτηση του: «Είναι ο νωθρός υπάλληλος, που δεν καταβάλει το 100% των δυνατοτήτων του, που απεχθάνεται τον υπερβολικό φόρτο εργασίας και ο οποίος ουσιαστικά υποσκάπτει τα συμφέροντα της επιχείρησης».
Μέγα λάθος! Ο κύριος αυτός, πολύ φοβάμαι ότι δεν είχε δει ποτέ τον εαυτό του σε καθρέπτη. Θεώρησε τον κακό υπάλληλο ως τον μεγαλύτερο εχθρό, όταν θα έπρεπε πρωτίστως να συμπεριλάβει στο κάδρο τον εαυτό του, τον κακό του εαυτό.
Αν φταίει ο υπάλληλος, ουσιαστικά φταίει ο ιδιοκτήτης, που τον προσέλαβε (και προφανώς δεν τον έχει εκπαιδεύσει). Αν δεν τον έχει προσλάβει ο ίδιος, τότε η διαρκής αξιολόγηση (βασισμένη μεταξύ άλλων στα παράπονα ή τις κριτικές) θα τον βοηθούσε για να αντιληφθεί σε βάθος χρόνου αν κάνει καλά τη δουλειά του. Βέβαια, αν ο ιδιοκτήτης έρχεται απλώς στο τέλος της ημέρας για να πάρει τα λεφτά από το ταμείο, τότε μάλλον θα έχει πλήρη άγνοια.
Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός επαγγελματία είναι η πλάνη, η ψευδαίσθηση της γνώσης. Αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ. οι περισσότεροι από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες) πιστεύουν ότι αν είναι καλοί σεφ, ζαχαροπλάστες, αρτοποιοί ή ξενοδοχοϋπάλληλοι, τότε μπορούν να στήσουν τη δική τους επιχείρηση.
Αρκετοί από αυτούς δεν τα καταφέρνουν και εξέρχονται της αγοράς, ενώ άλλοι φυτοζωούν.
Άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι είναι σημαντικό να έχουν γνώσεις μάρκετινγκ, να μπορούν να χειριστούν επιδέξια τα social media, να ξέρουν πώς να προσελκύσουν και να κρατήσουν τους πελάτες, να ξέρουν πώς να χειριστούν τα παράπονα και τις κριτικές, να δημιουργήσουν μία δυνατή ιστοσελίδα κ.ά.
Όσον αφορά το σκέλος της εξυπηρέτησης, εκεί οι περισσότεροι παίρνουν κάτω από τη βάση. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι να προσλάβουν τα κατάλληλα άτομα, να τα εκπαιδεύσουν, να δημιουργήσουν μια εργασιακή κουλτούρα προσανατολισμένη στον υπάλληλο και φυσικά να τα επιβραβεύσουν ή να αναγνωρίσουν τον κόπο τους.
Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι οι «συνεργάτες» σου είναι οι εσωτερικοί σου πελάτες και ως τέτοιους θα πρέπει να τους αντιμετωπίζεις. Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι οι συνεργάτες σου είναι οι πραγματικοί Ήρωες (κάποιος είχε πει ότι είναι “CEO of the moment”), που θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.
Αν εξαιρέσουμε ορισμένους υπαλλήλους που όντως είναι ακατάλληλοι και ανεπαρκείς, οι υπόλοιποι αξίζουν το ρόλο του «συνεργάτη».
Σίγουρα δεν αξίζουν να εργάζονται 10-12 ώρες τη μέρα χωρίς ρεπό (τις τελευταίες μέρες οι περισσότεροι ξενοδοχοϋπάλληλοι, ψυχολογικά και σωματικά αποκαμωμένοι, μετρούσαν ανάποδα μέχρι να απολυθούν…), πεταμένοι σε κάποιο φθηνό και σκοτεινό δωματιάκι, με μισθούς πείνας, χωρίς επιβράβευση και πάνω από όλα ταπεινώνοντάς τους (ενίοτε αυτή η ταπείνωση και λεκτική βία λαμβάνει χώρα μπροστά σε πελάτες ή άλλους συναδέλφους…).
Διότι αυτοί δεν είναι «κακοί» υπάλληλοι, απλώς έχουν ένα «κακό» και ανεπαρκές αφεντικό ή προϊστάμενο, που βγάζει όλα τα κόμπλεξ του στους υφισταμένους.
P.S.
Για όλους εσάς που κάθε χρόνο καλλιεργείτε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον, τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Το 2023 τα πράγματα για εσάς τους κακούς επαγγελματίες θα είναι ακόμα χειρότερα όσον αφορά την εύρεση (κατάλληλου) εργατικού δυναμικού. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν πλατφόρμες όπου μπαίνουν οι υπάλληλοί σας και αξιολογούν την εταιρεία σας. Μπείτε μέσα να τα διαβάσετε, μπας και ανοίξουν τα μάτια σας…
