Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους κάθε υπευθύνου τμήματος ανθρώπινου δυναμικού είναι να δημιουργήσει το αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας στους εργαζομένους της επιχείρησης.
Πόσο εύκολο είναι και τι τελικά θα παίξει ρόλο ώστε να επιτευχθεί αυτό το συναίσθημα;
Σίγουρα από τις πρώτες ενέργειες είναι η τυπικότητα στη μισθοδοσία. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει ο εργαζόμενος πότε θα πληρωθεί αλλά κυρίως το ακριβές ποσό που θα εισπράξει γιατί βάσει αυτού θα τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις τους και τις ανάγκες του. Έχοντας λοιπόν βάλει σε τάξη τις διαδικασίες μισθοδοσίας ο εργαζόμενος απολαμβάνει τη σταθερότητα που επιθυμεί και μπορεί να προγραμματίσει τα έξοδα του χωρίς τον φόβο ότι μπορεί να εκτεθεί. Σημαντικό αναμφισβήτητα και χαιρετίζουμε τις επιχειρήσεις που σέβονται αυτήν την ανάγκη.
Είναι όμως αρκετό;
Πόση ασφάλεια μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να προγραμματίσει την προσωπική και κοινωνική του ζωή.
Φανταστείτε μια μητέρα που έχει συμφωνήσει με τον εργοδότη της να εργάζεται Δευτέρα – Σάββατο πρωινές ώρες και έχει προσαρμόσει το πρόγραμμα των παιδιών της στο ωράριο εργασίας της. Στις 17.00 παραλαμβάνει τα παιδιά της από τον παιδικό σταθμό και ο εργοδότης της ανακοινώνει ότι πρέπει να κάτσει δύο ώρες παραπάνω. Αυτόματα η μητέρα αυτή κλονίζεται. Χάνεται η εμπιστοσύνη στην επιχείρηση. Χάνεται το αίσθημα ασφάλειας. Αυτή η μητέρα αν αρνηθεί φοβάται ότι θα χάσει την εύνοια, ίσως φοβάται ότι θα χάσει και την δουλειά της.
Πιέζεται, βρίσκει μια λύση προσωρινή και δείχνει «σωστή» υπάλληλος. Μέσα της όμως δυσανασχετεί, χάνει την όρεξη της, μειώνεται η παραγωγικότητα της αλλά το προσπερνά. Στην τελική η δουλειά της είναι.
Νιώθει υποχρέωση, θέλει να «βάλει πλάτη». Την επόμενη ημέρα ο εργοδότης της, της ανακοινώνει ότι πρέπει να χάσει το ρεπό της. Την ημέρα που έχει αφιερώσει στα παιδιά της, στην ηρεμία της , στην ξεκούραση της ίσως και στη σχέση της με τον σύζυγο της. Λέει πάλι ναι.
Νιώθει άβολα να πει όχι. Εξάλλου το ίδιο έκανε και η συνάδελφος της. Αν εκείνη πει όχι, οι συνάδελφοι της πιθανόν να την χαρακτηρίσουν φυγόπονη. Ίσως την σχολιάσουν αρνητικά στον εργοδότη της. Ίσως την κατηγορήσουν για εγωισμό. Δεσμεύεται στα παιδιά της ότι την άλλη Κυριακή θα τα καταφέρει.
Τους λέει ότι υποχώρησε για το καλό τους. Απολογείται στο σύζυγο της που θα τον αφήσει μόνο του την Κυριακή με τα παιδιά τους. Μέσα της πλέον έχει θυμό. Νεύρα. Δε θέλει να δουλέψει. Σκέφτεται να παραιτηθεί, ζυγίζει την οικονομική σταθερότητα. Θα παραμείνει. Για πόσο;;;
Το αίσθημα ασφάλειας του προσωπικού εκμηδενίστηκε. Δε σώζεται!!! Καμία ενέργεια δεν μπορεί να φέρει πλέον την ισορροπία που αναζητά ο εργαζόμενος.
Αυτή η ανάγκη δεν είναι μόνο της μητέρας που έχει αυξημένες υποχρεώσεις. Την ίδια ανάγκη έχει ένας νεαρός φοιτητής που έχει προγραμματίσει να βγει με το κορίτσι του ή θέλει να πάει να δει τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας με τους φίλους του.
Δεν υπάρχει χειρότερη τακτική από το να υποτιμάμε τις κοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων που εργάζονται στην επιχείρηση μας και να θεωρούμε δεδομένο ότι αυτοί οι άνθρωποι θα εγκαταλείψουν «τη ζωή τους» για να μπορέσει η δική μας επιχείρηση να δουλέψει ομαλά.
Στους χώρους της εστίασης η δουλειά είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να προκύψει κάτι έκτακτο που να μην το έχουμε προβλέψει. Είναι λογικό να αναζητήσουμε τη βοήθεια του προσωπικού μας. Οφείλουμε όμως να ανταποδώσουμε με το ίδιο νόμισμα.
Δεν πληρώνεται με χρήμα η ξεκούραση. Δεν πληρώνεται με χρήμα ο χαμένος χρόνος με τα παιδιά μας. Δεν πληρώνεται με χρήμα ο χαμένος χρόνος με τους φίλους μας.
Στον άνθρωπο που «θα βάλει πλάτη» στην απρόβλεπτη δουλειά ας δώσουμε ένα εξτρά ρεπό, ας δώσουμε μια άδεια, ας δώσουμε την ανάσα που θα ισορροπήσει το αίσθημα της ασφάλειας.
Αν όχι τότε με μαθηματική ακρίβεια «αύριο» θα ψάχνουμε προσωπικό. Προσωπικό που θα κάνει έρευνα για εμάς. Έρευνα που θα καταλήξει σε ένα αποτέλεσμα : μηδενική ανταπόκριση ή ανταπόκριση από άτομα που δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.
Το αίσθημα ασφάλειας του προσωπικού αποτελεί έναν από τους πρωταρχικούς τομείς δράσης στον αγώνα για τη διατήρηση του ανθρωπίνου δυναμικού
Τροφή για σκέψη.
